nacionalnite chuvstva na Makedoncite od 19/20 vek
nacionalnite chuvstva na Makedoncite od 19/20 vek
Makedon Во ова време, Македонија е мета на бугарската и грчката пропаганда, за нешто подоцна да се јави и српската пропаганда, кои од Македонците сакаа да направат Бугари, Грци и Срби. Делумно, во тоа и успеаа. Антимакедонските пропагатори ни презентираат книги од странски патеписци кои нашле Срби, Грци и Бугари во Македонија; многу од нив никогаш и не ја посетил Македонија. Никој од пропагаторите не нашол историски извор каде стои дека некој патеписец разговарал со Македонци и тие рекле дека се друга националност, а не македонска. Но, затоа сите оние кои биле во Македонија и дискутирале со Македонците за нивната народност, тврдат дека во Македонија живеат Македонци. Најрано започнува руската пропаганда, уште во 40те години на 19 век, чија цел била создавање голема Бугарија, која потоа би станала само една руска колонија и целосно управувана од Русија. Во голема Бугарија, требало да влезе и Македонија, а за сето тоа да биде на доброволна база морале да се фабрикуваат синтетички Бугари во Македонија. Во тоа време, во Македонија немало никакво бугарско национално чувство. Затоа, русите почнуваат да го неметнуваат термиот бугар како општословенски, за што постајат многу историски извори. Рускиот конзул во Солун, ги наговарал богатите македонски семејства (пред се Робевци (власи) и Лазаревци од Битола) да се декларираат како Бугари, за нивиот пример да го следат и останатите Македонци (Офейков, Материали за българското възраждание в Македония, София 1885 г., стр. 441). Во истото дело, Офејков пишува за рускиот конзул во Варна, Рачински кој работел на создавање Бугари во Македонија, па во Москва обезбедил стипендии за „две македонски момчета“, а тоа биле Константин Миладинов и Рајко Жинзифов, со цел нивна бугаризација. Русија не застанала само на тоа. Почнала се повеќе Македонци да испраќа на бесплатно школување во Русија. На 30.08.1842 г. руската влада дава стипендии на двајца Македонци кои студирале во Атина; еден од нив е Партенија Зографски (Филип Томов, "Живот и дейност на Хаджи Партения". Мак. Пр. Х. 1,2, стр. 35). Подоцна, Партенија Зографски како дојрански митрополит е жесток противник на бугарската егзархија и својата епархија ја става во унија со Ватикан. Цела Македонија ја крстосувале руски тајни агенти; толку многу биле зафатени со убедување на Македонците да се приклучат кон бугарската држава, при што се забележани и вакви сведоштва за нивните убедувања упатени кон Македонците „ако останете надвор од Бугарија, вашата земја (Македонија) ќе биде полоша од она што беше порано, но ако се приклучите кон нас и нашата кауза, ќе ги добиете сите добра кои произлегуваат силно кралство, под руска заштита (Edward B. Barker British Museum, London, Dmss Layard Papers, Vol. LXXXIX Addd. 39.019, 186-187). Но, бугаризацијата и елинизацијата на Македонците немале голем успех. Македонскиот учен Кушев вели дека „не можат целосно од корен да ги сменат чувствата на Македонците дека се Македонци“ (вестник "Maкeдонiя" Истанбул, Nbr. I, од 01/28/1867). Бугарскиот социјалист, Георги Бакалов, за националност на Македонците вели „во селата во Македонија, ако сретнеш селанец што говори словенски и припаѓа на православната религија...деветорица од десет од овие луѓе и покрај што се предмет на пропагандите на трите соседни држави, ќе ви одговорат на прашањето што се понационалност, дека се МАКЕДОНЦИ“ (Георги Бакалов, "Претендентите на Македония", стр. 22, Варна 1890 г.). Атанас Б. Шопов, секретар на бугарскиот Егзарх и шпиун во Македонија за националното чувство на Македонците во 1885 г. пренесува: „Па дури ни денес, во 1885 година кога Европа би побарала македонското население да се определи и да каже на која народност и припаѓа, уверени сме, дека поголем дел од Македонија ќе ни летне од раце, со исклучок на две - три околии од северна Македонија . Сите други Македонци се готови да дадат каков сакаш пишан документ дека тие не се Бугари.....” (Офейков (Атанас Б. Шопов ), „Македония въ време на хилядагодишнината на св. Методий“, Пловдив, 1885 г., стр. 109-110). Да не заборавиме дека тогаш, во Македонија спаѓале и делови на денешна јужна Србија. Шопов се осврнува на две пропаганди во Македонија: грчката и австриската, за која прв пат слушаме од него, додека српската пропаганда целосно ја игнорира, најверојатно не била толку експонирана. Под австриската пропаганда, всушност мисли на католицизирањето на источните Македонци од Пиринско и Егејско, кои да ја одбранат својата македонска народност од Патријаршијата и Егзархијата, влегувале во Унија со Ватикан. Еден од унијатските владики е и познатиот Партенија Зографски, папски егзарх во дојранската митрополија. Според секретарот на бугарскиот Егзарх, најголемиот број од Македонците во 1885 г. биле патријаршисти (барем тој така тврди) и се спротиставувале на бугарската Егзархија. Стефан Веркович, босанец кој себеси се изјаснувал како србо-хрват, во неговата „Веда Словена“,со собрани народни преданија, легенди и песни од Неврокопско, Пиринска Македонија, за Македонците вели дека се наследници на антиките Македонци, Траки и Илири и дека македонскиот фолклор е целосно посветен на античките народи (Стефан Веркович, цит. дело, стр. 152). За ова дело Веркович е награден во Русија, по што по налог на руските власти, името на собраните фоклорни дела од Македонија „Веда Словена“ се менува во „Народне песме македонских бугара“. За Веркович, народните преданија, легенди и песни ги собира неврокопскиот учител Гологанов, брат на скопскиот митрополит Теодосиј Гологанов, роден неврокопчанец (пиринско) и голем македонски патриот и преродбеник. Стефан Веркович, босанец кој себеси се изјаснувал како србо-хрват, во неговата „Веда Словена“, собрани народни преданија, легенди и песни од Неврокопско, Пиринска Македонија, за Македонците вели дека се наследници на антиките Македонци, Траки и Илири и дека македонскиот фолклор е целосно посветен на античките народи (Стефан Веркович, цит. дело, стр. 152). За ова дело Веркович е награден во Русија, по што по налог на руските власти, името на собраните фоклорни дела од Македонија „Веда Словена“ се менува во „Народне песме македонских бугара“. За Веркович, народните преданија, легенди и песни ги собира неврокопскиот учител Гологанов, брат на скопскиот митрополит Теодосиј Гологанов, роден неврокопчанец (пиринско) и голем македонски патриот и преродбеник. Иако митрополит на бугарската Егзархија во Македонија, тој е жесток противник на оваа црковна формација и бугаризацијата што ја спроведувала во Македонија. Митрополит Гологанов пишува „Бугарите ја вршат најмизерната работа, го негираат Македонското име и јазик и го заменуваат со ново (бугарско), со цел бугарските господари да се прошират на туѓи територии...тоа е ново ропство, потешко од турското..турците го убиваат телото, а не духот ...Егзархијата го убива сето тоа подоцна...ние Македонците не страдаме толку од Турците, како од Грците, Бугарите и Србите кои како сакаат како волци да ја разделат намачената македонска земја...Ние македонските духовници по потекло, треба да се обединиме и да го разбудиме народот, да се отфрли странската власт, да се отфрлат дури и Патријаршијата и Егзархијата и духовно да се обединат под закрилата на Охридската Архиепископија, единствената вистинска Мајка Црква“ (Юни 22, 1891 г. Теодосий Скопски, "Централен Държавен исторически архив" (София) 176, oп. 1. aрх. eд. 595, l.5-42 - Razgledi, X/8 (1968), p.996-1000). На 01.12.1891 г. Теодосиј оди на радикален чекор, само за да го спаси македонскиот народ од Бугарите и Грците, па бара Унија со Римокатоличката Црква. Во неговото барање за унија со Ватикан до Папата Лео XIII, Митрополитот Скопски образложува: „во името на целиот македонски православен народ...историското право на македонски православен народ да се ослободи од јуриздикцијата на странските цркви- бугарската Егзархија и цариградската Патријаршија...да се обнови Охридската Архиепископија...границите на Охридската Архиепископија треба да ги потврдат сегашните граници на Македонија (Archivio della S. Congregazione de Propaganda Fide - Roma: Indice della Potenza - Marzo 1892-93, Somm.XV, f.132-141). По ваквата промакедонска борба, На 11 Март 1892 г., Митрополитот Скопски Гологанов е сменет од функцијата и бугарски тајни агенти го притвараат и го носат во заточение во манастир во Бугрија (Archivio della S. Congregazione de propagande fide – Marzo 1892-93, Somm. XV, f. 132-141). За жал, денеска бугарската историографија отец Гологанов го направија блгарин, па дури ќе најдете информации по бугарски книги дека тој станал и член на Бугарската Академија на Науките 1910 г.; воедно, под закана за физичка ликвидација бил и принудуван да потпишува текстови со пробугарска содржина, исто како и Мисирков. Бугарската Егзархија со циркуларното писмо бр. 1278 од 05.09.1908 г., испратено до сите егзархиски учители и свештеници во Македојнија, бара од сите нив „да ги избришат сите белези на македонската индивидуалност“. И сега некој од Бугарија ни соли памет дека нашите дедовци се чувствувале Бугари, а всушност, пред стотина години, нивните пак дедовци се труделе да ги булгаризираат нашите дедовци. За националните чувства на Македонците од 19 век пишувале и бугарските весници. Oфицијалниот владин весник „Свобода“ 13.04.1892 за дејноста на македонската книжевна дружина „Лозарите“, предводена од еден од лидерите на ВМРО и составувачот на нејзиниот устав, г. Петар Поп-Арсов, пишува: "... Македонската дружина смета дека нивната татковина е Македонија, населена со одделно словенско племе наречено Македонци, дека таму се собрале севозможни надворешни елементи , т.е. Бугари, Грци, Срби...дека целта им е да ни дадат еден силен отпор и да се зачуваат од нашите разбојнички посегања и дека Лоза ќе и служи на таа цел! Како ви се бендисува? " (автор Д.Т. Левов, наслов "Лоза", вестник „Свобода“ бр. 6/786, Софија. 13.04. 1892). Сведоци за постоење македонска национална свест се и извештаите на странските разузнувачки служби во Македонија. Во 1923 г. италијанскиот генерал Телини, учествувал при разграничувањето на Грција и Албанија, при што изготвил извештај за 18 македонски села во Албанија и ги представува како македонски, иако бугарскиот воен аташе во Цариград во тоа време, ген. Марков, преку италијанскиот висок комесаријат во Цариград инсистирал селата да бидат окарактеризирани исклучиво како бугарски. За ова ген. Телини сведочи: „при карактеризирањето на овие села, нарочно го користев општиот апелатив македонски, а не бугарски, бидејќи насекаде, кога жителите ги прашував за нивната националност, сите тие еднакво одговараа со зборот Македон, а кога ќе додадев Бугар, тие одговараа Македон. Јазикот кој тие го говорат....е познат под името македонско наречје...“(IDA MNRI, Документ 10628/1461 (документ бр. 103). Истовремено, високиот комесар на Италија во Цариград го информира италијанскиот Министер за Надворешни работи, г. Мусолини, со писмо од 18.09.1923 г. за македонските села во Албанија каде се вели „...селата за кои наведениот генерал (бугарскиот ген. Марков) се интересира и од самите жители се нарекуваат македонски, а не бугарски“ (IDA MNRI, папка 712 (Албанија 1919-30); DARM, KC 21, стр. 712, предмет број 3; превод од италијански јазик). Многу од патеписците кои поминале низ Македонија биле и погрешно информирани за македонските состојби, пред се од Грците кои биле пообразуваниот слој на Балканите во тоа време и главно ги прателе странците на нивните патувања низ регионов. Во 1907 г. Allen Upward ја посетил Македонија и зборувал со македонски селани. На прашањето што тој го упатил кон македонските селани кој јазик го користат, селаните одговориле „македонски“, но неговиот грчки преведувач „македонски“ го превел со „булгаре“. За ова, Allen Upward сведочи: „селанецот не го смета својот рурален дијалект користен во Македонија ист со бугарскиот и одби да го нарече со тоа име...“ (Allen Upward, The East End of Europe, London 1908, pp. 204-205). Докази за постоење Македонска свест ни даваат и други странски служби, кои биле присутни во сите три дела на Македонија. Во 1923 г. британскиот полковник Corfe бил меѓу Македонците во егејска Македонија и запишува дека на секое негово прашање што се Македонците по националност, сите тие одговарале „...ние сме Македонци, не сме Грци или Бугари..“ (FO371/8566). Централата на Британското Министерство за Надворешни Работи во таен Извештај од 1912 г. за македонското прашање, Македонците ги класифицира како посебна националност „Македонски Словени“, а не како Бугари, Грци или Срби и како „најголема етничка група во отоманска Македонија“ (FO371/10667, Central Department, Memorandum, "The Macedonian Question and Komitaji Activity," 26 November 1925. It gave the following figures: Macedonian Slavs 1,150,000; Turks 400,000; Greeks 300,000; Vlachs 200,000; Albanians 120,000;Jews 100,000; Gypsies 10,000 ). R.A. Gallop, трет секретар на британската амбасада во Лондон предстојувал во април 1926 г. во Македонија и во својот рапорт до Британското Министерство за Надворешни Работи известил „..Македонските Словени...сите оние кои ги сретнав еднакво се нарекуваат само Македонци, а не Бугари или Срби... (FO371/11405, Kennard (Belgrade) to A. Chamberlain, 21 April 1926, Enclosure, R.A. Gallop, "Conditions in Macedonia," 19 April 1926,1.). Понатаму за националната свест на Македонците, Галоп вели: „Македонските Словени се сметаат себеси за Македонци и така и се изјаснуваат“ (FO371/11337, Enclosure, 23 April 1926). Oliver C. Harvey од Британското Министерство за Надворешни Работи во исто време ја посетува вардарска Македонија па запишува „словенофонското население во српска Македонија, дефинитивно се смета за ралично од Србите. Ако ги прашаш за нивната националност, одговараат дека се Македонци и дека зборуваат македонски дијалект. Ниту пак се идентификуваат со Бугарите...“ (FO371/11245, 2.). Истиот Harvey, воедно врши и обиколка на западна егејска Македонија, па за егејските Македонци вели дека и тие „се нарекуваат Македонци“( Ibid., p.3. ). И британскиот дипломат во Софија, Sperling, во 1928 г. репорита дека Македонците се чувствувале исклучиво како Македонци и дека себеси се нарекувале Македонци, а не Бугари или Срби, па ја разгледува можноста за автономија на Македонија (Ibid., Sperling (Sofia) to Sargent, 10 October 1928). Прогрчки настроениот британски дипломат C.H. Bateman, и покрај тоа што „македонските словени„ се сметале за Македонци и се изјаснувале како такви, се залагал да им се даде ново име „Славо-Македонци“ оти тоа име повеќе би им одговарало (ibid., C.H. Bateman, Minute, 18 October 1928). На основа на долга дебата и извештаите на агентите и дипломатите на Британското Министерство за Надворешни Работи кои се запознати со македонското прашање и биле во директен контакт со Македонците, Централата на Форин Офисот во 1929 г. издаде нов Меморандум за Македонското прашање, каде Македонците пак ги признаваат за посебен народ, дека не се ниту Срби ниту Бугари (FO371/13573, Central Department, Memorandum, "The Macedonian Question and Komitaji Activity," 6 December 1929, 9 pp., FO371/14317, Central Department, Memorandum, "The Origins of the Macedonian Revolutionary Organization and Its History Since the Great War," 1 July 1930,16 pp. , Ibid., 9. ). Сепак, официјален Лондон се борел против официјалното признавање на македонската нација, а пред се признавањето на макдонската посебност од страната на Лигата на Народите, бидејќи со тоа се загрозувала стабилноста на Балканите, пред се’ поради барањето на Македонците да живеат во обединета Македонија, со делови од тогашни Србија, Бугарија, Албанија и Грција (Ibid., стр. 15, 16). Врзано за активноста на врховистичката ВМРО и дејноста на Ванчо Михајлов, британските дипломати и тајни агенти во Бугарија истакнуваат дека тој, заедно со Врховистите НЕ се борат за ослободување на Македонија, туку се орудие на фашистичкиот бугарски режим и ја користат хрвовистичката ВМРО како единствена сила за угнетувањето на Македонците во Бугарија (FO371/57473, Waterlow (Sofia) to Simon, 5 February 1932. According to the assistant to the Bishop of Nevrokop, one of the major centers of Pirin Macedonia, "The Revolutionary Organization itself was split by a growing Communist current, … aiming at the liberation of Macedonia by the bolshevisation of the Balkans, while the local population was in its turn divided, about half being for the organization and half against, and the hostile half being largely Communist in feeling (FO371/15896, Waterlow [Sofia] to Simon, 22 June 1932; see also FO371/19486, Bentinck [Sofia] to Hoare, 16 September 1935 and 26 September 1935). Поради пробугарската политика на Врховистите, британските дипломати во Бугарија во 30те години на 20 век известуваат дека македонските братства и друштва во Бугарија се повеќе се свртувале кон комунизмот, исто како и Македонците од вардарско, егејско и од Албанија (FO371/19486. Bentinck (Sofia) to Hoare, 26 September 1935). Тогаш, била се повеќе присутна желбата сите Македонци да се обединат во една држава (FO371/16651). Комунистите со ветувањата за национална слобода на Македонците, привлекувале се повеќе и повеќе Македонци во своите редови, известуваат британските Агенти во Македонија (FO371/24880, Rendel (Sofia)to F.O., 15 August 1940). Македонците гледале единствен спас во Русија, од која се надевале дека ќе им даде посебна македонска република (FO371/24880, Rendel (Sofia) to Nichols, 25 August 1940. George L. Clutton of the Foreign Office described the Macedonians as "discontented peasants who are anti-Jugoslav, anti-Greek, anti-Bulgarian, anti-German, and anti everything except possibly anti-Russian" (FO371/24880, Campbell [Belgrade] to F.O., 4 September 1940, G.L. Clutton, Minute, 10 September 1940). Вицеконзулот на Британија во Скопје, г-н Томас до бристанската амбасада во Белград во 1941 г. во својот извештај вели дека 90% од Македонците во вардарска Македонија биле автономисти, за посебна автономна Македонија (FO371/29785, Campbell (Belgrade) to Halifax, 6 January 1941, Enclosure, "Report on the General Situation in Southern Serbia by Mr. Thomas, British Vice-Consul at Skoplje."). Водно, голема благодарност на др. Andrew Rossos за презентирањето на овие документи за македонската нација. Како што гледаме од документацијата на монархистичка Британија, македонско национално чувство во Македонија постоело одамна и не се вистинити тврдењата на антимакедонците дека Македонците ги создала Коминтерната 1934 г. Самата Британија, која секогаш била далеку од комунизмот, Македонците ги има признаено како посебен народ децении пред Коминтерната, базирајќи се на чувствата и изјаснувањето на самите Македонци како Македонци. Со ова целосно паѓа лажниот мит на шовинистилите тврдења на нашите соседи дека Македонците се комунистичка нација, без свое минато.
Duhot na Vovata "the bible is the best history book and it is very accurate of everything that ha happened." Oh, tatov zlaten! Pozdrav od Megalodon carharias!
komunist
quote:
Originally posted by profa
quote:
Германскиот научник Гризебах, патувал низ Македонија во 1839 година, одбележува, дека од "Солун на запад не се слуша веќе грчки јазик и одтаму чак до албанскте гранични линии живеат Бугари".
A kade otisle Makedonskite Slavi,isparile? Ili sakas da kazes Makedonskite slavi bile Bugari? Pa nie i tvojot narod niti imame isti korenja,kako moze da bideme isti narod. I koga vekje ke svatis deka jazikot nego opravduva identitetot na nacija? I ti da zivees u Makedonija,decata tvoi ke zborat Makedonski
не знам за македонските "слави", но македонските СЛАВЯНИ биле това, което биле и ТРАКИЙСКИТЕ и мизийските славяни от 9 век и досега. А славяните имали истите корени со славяните, както и славяните имали исто така исти корени со славяните, разбра? Или ти е тежко, да? И си во право дека корените не го оправдува името на идентитетот туку общата история, култура, язик, институции, памет и сознание.......Но во случаят со славяните - И корените покрай се друго!
rosoro КНИЖНИНАТА ЗА МАКЕДОНИЈА Името на јазикот, говорен од населението во Македонија, преку целиот историски развој, недвосмислено е посочено во документите: Теофилакт Охридски (крај на XI - почетокот на ХII в.) во „Пространото житие" го нарекува Климент "прв епископ на Болгарскиот јазик"; Димитар Хоматиан, охридски архиепископ (крај на XII - почетокот на XIII в.) се оплакува на србскиот крал Стефан Радослав, дека "на бугарски јазик не може да се толкува или говори"; Византискиот историчар Никифор Грегора през 1326 година одбележува, дека Бугарите по Струма, Струмица и Скопје го поздравили "на свој јазик добродушно и засмеано". Во време на турското робство во Македонија робовите, купувани од Венецијанските трговци, се именувани "на бугарски јазик". Србскиот патриарх Василиј Бркиќ, составил „Опис на провинциите во турската држава" во 1771 година, одбележува: "но така како Болгарите се многу повеќе од Турците, та по цела Македонија сите говорат бугарски јазик". Францускиот чиновник од конзулатот во Солун Кузинери 1777-1779, 1786-1793 г. подцртува, дека Воденската епархија на запад од Солун: "Целата е населена со Бугари" и затоа "нејните архиепископи, кои доаѓаат во Воден, макар и Грци по народност, се принудени да научат бугарски јазик". Германскиот научник Гризебах, патувал низ Македонија во 1839 година, одбележува, дека од "Солун на запад не се слуша веќе грчки јазик и одтаму чак до албанскте гранични линии живеат Бугари". Рускиот монах Партениј во 1839 година пишува, дека во Македонија "бугарскиот говор е поблизок до словенскиот одколку рускиот". Австријскиот конзул Хан, ја обиколил Македонија на два пати (1858 и 1863 г.), посочува, дека "Србско-Бугарската јазична граница минува по река Бугарска Морава, чак до Призрен во полињата на Шар планина."
Gjoko
quote:
Originally posted by rosoro
КНИЖНИНАТА ЗА МАКЕДОНИЈА Името на јазикот, говорен од населението во Македонија, преку целиот историски развој, недвосмислено е посочено во документите: Теофилакт Охридски (крај на XI - почетокот на ХII в.) во „Пространото житие" го нарекува Климент "прв епископ на Болгарскиот јазик"; Димитар Хоматиан, охридски архиепископ (крај на XII - почетокот на XIII в.) се оплакува на србскиот крал Стефан Радослав, дека "на бугарски јазик не може да се толкува или говори"; Византискиот историчар Никифор Грегора през 1326 година одбележува, дека Бугарите по Струма, Струмица и Скопје го поздравили "на свој јазик добродушно и засмеано". Во време на турското робство во Македонија робовите, купувани од Венецијанските трговци, се именувани "на бугарски јазик". Србскиот патриарх Василиј Бркиќ, составил „Опис на провинциите во турската држава" во 1771 година, одбележува: "но така како Болгарите се многу повеќе од Турците, та по цела Македонија сите говорат бугарски јазик". Францускиот чиновник од конзулатот во Солун Кузинери 1777-1779, 1786-1793 г. подцртува, дека Воденската епархија на запад од Солун: "Целата е населена со Бугари" и затоа "нејните архиепископи, кои доаѓаат во Воден, макар и Грци по народност, се принудени да научат бугарски јазик". Германскиот научник Гризебах, патувал низ Македонија во 1839 година, одбележува, дека од "Солун на запад не се слуша веќе грчки јазик и одтаму чак до албанскте гранични линии живеат Бугари". Рускиот монах Партениј во 1839 година пишува, дека во Македонија "бугарскиот говор е поблизок до словенскиот одколку рускиот". Австријскиот конзул Хан, ја обиколил Македонија на два пати (1858 и 1863 г.), посочува, дека "Србско-Бугарската јазична граница минува по река Бугарска Морава, чак до Призрен во полињата на Шар планина."
Abe kelesh aj proshetaj malce po drugite topici za pocetok kaj cicko ti mnik na : http://forums.vmacedonia.com/topic.asp?TOPIC_ID=12866&whichpage=1 a posle odi na jadi burek kaj Janko Sto bi rekle u moe vreme bugarin nizaeden.
profa
quote:
Германскиот научник Гризебах, патувал низ Македонија во 1839 година, одбележува, дека од "Солун на запад не се слуша веќе грчки јазик и одтаму чак до албанскте гранични линии живеат Бугари".
A kade otisle Makedonskite Slavi,isparile? Ili sakas da kazes Makedonskite slavi bile Bugari? Pa nie i tvojot narod niti imame isti korenja,kako moze da bideme isti narod. I koga vekje ke svatis deka jazikot nego opravduva identitetot na nacija? I ti da zivees u Makedonija,decata tvoi ke zborat Makedonski
jingibi Бефте македонски бугари, после македонски словени, сега сте македонски антики. И вашата не е лесна!
Strelec Вашата е уште потешка... Бефте Татари, после пак Татари и сега сте бугарски Татари!
Christian
quote:
македонските СЛАВЯНИ
nema makedonski sloveni,samo Makedonci.
Makedon
quote:
Originally posted by komunist
quote:
Originally posted by profa
quote:
Германскиот научник Гризебах, патувал низ Македонија во 1839 година, одбележува, дека од "Солун на запад не се слуша веќе грчки јазик и одтаму чак до албанскте гранични линии живеат Бугари".
A kade otisle Makedonskite Slavi,isparile? Ili sakas da kazes Makedonskite slavi bile Bugari? Pa nie i tvojot narod niti imame isti korenja,kako moze da bideme isti narod. I koga vekje ke svatis deka jazikot nego opravduva identitetot na nacija? I ti da zivees u Makedonija,decata tvoi ke zborat Makedonski
не знам за македонските "слави", но македонските СЛАВЯНИ биле това, което биле и ТРАКИЙСКИТЕ и мизийските славяни от 9 век и досега. А славяните имали истите корени со славяните, както и славяните имали исто така исти корени со славяните, разбра? Или ти е тежко, да? И си во право дека корените не го оправдува името на идентитетот туку общата история, култура, язик, институции, памет и сознание.......Но во случаят со славяните - И корените покрай се друго!
Tatar, ja glej si go dvorot. Makedoncite si se izjasnuvale po nacionalnost kako MAKEDONCI, a ne kako makedonski sloveni. Bugarskite sloveni i 'makedonskite sloveni' nemaat nisto zaednicko, bile vo minatoto i neprijateli. Da razgledame malce istorijata: Словенските народи се делат во повеќе национални групи и тоа: Словени, Анти и Венети. Сите тие имале сличен јазик, но биле различни етникуми. Во денешна Бугарија се имаат населенo Анти, а во Македонија Словени. Од кога Антите го прифатиле словенското т.е. македонското писмо, јазик и култура во доцното средновековие , после 11 век и тие почнале да ги нарекуваат Словени, но дури во 11 век. Jordanes (Getica 119) разликува три словенски рода ('gentes'): Венети, Анти и Словени. Англосаксонската историографија ја лоцира татковината на Словените меѓу Вистула и Дунав чиј делумен корен влечеме ние, современите Македонци, Антите потекнуваат од територијата меѓу Дон и Днестар, а од нив потекнуваат денешните Бугари, додека Венетите ги лоцира на Виста-Вистула (Oxford Dictionary of Byzantium (1991), vol.3, p.1916-1918). Славените се населиле на запад на Балканите, а источно од нив до Црноморито Антите тнр. бугарски „словени“ (ОБЩОНАРОДНОТО И РЕГИОНАЛНОТО В КУЛТУРНО-ИСТОРИЧЕСКО РАЗВИТИЕ НА ДУНАВСКАТА РАВНИНА * Димитрина Митова-Джонова, Издание на БАН, София, 1989). Византискиот хроничар, Прокопиј од Ќесара вели „овие две НАЦИИ, Словени и Анти живеат во демократија“ (Procopius of Caesarea : Wars VII 14.22). Значи, македонските Словени и бугарските Анти биле два различни народи. Воедно, Антите и Словените биле непријателски настроени едни кон други, дури меѓу нив избувнала и војна во која победиле Словените ("Христоматия по история на България", стр. 57). За да ја зајакне Византиската моќ, императорот Јустинијан ги вооружувал Словените против Антите (тнр. бугарски „словени“) кои во подолг временски период биле големи непријатели ( "История на българската държава през средните векове", том I, София, 1970 г. стр. 41). Од историска гледна точка, да се тврди дека Македонците и Бугарите се еден ист народ е чиста глупост и шпекулација. Споредбата меѓу Македонците и Бугарите е исто како да се споредуваат Полјаците со Русите, или пак Чесите со Русите или Украинците. Со еден збор, тврдењата на бугарските пропагандисти дека Македонците се Бугари, е исто како да се тврди дека Словаците се Украинци или пак дека Полјаците се Руси!
Makedon Теофилакт Охридски (крај на XI - почетокот на ХII в.) во „Пространото житие" го нарекува Климент "прв епископ на Болгарскиот јазик"- ODGOVOR: TEOFILAKT JA KORISTI TEMATSKATA OPREDELBA I ZA NEGO SITE OD TEMATA BUGARIJA SE BUGARI, A JAZIKOT IM E BUGARSKI. INAKU, ZA TEOFILAKT SITE SLOVENI GI NAREKUVA BUGARI! Димитар Хоматиан, охридски архиепископ (крај на XII - почетокот на XIII в.) се оплакува на србскиот крал Стефан Радослав, дека "на бугарски јазик не може да се толкува или говори"; Византискиот историчар Никифор Грегора през 1326 година одбележува, дека Бугарите по Струма, Струмица и Скопје го поздравили "на свој јазик добродушно и засмеано". SITE SLOVENI GI NAREKUVAAT BUGARI, BIDEJKI I SRBIJA I MAKEDONIJA BILE VO TEMA VOULGARIJA, NO VO ZAPISITE NA HOMATIJAN I NA SAMITE MAKEDONCI OD 13 VEK, SITE TIE SE DEKLARIRALE KAKO MAKEDONCI PO NARODNOST: За прв пат декларирање како Македонци по род е забележано е во записите на Охридската Архиепископија од 13 век, што не значи дека и порано немало декларирање македонска националност. Тука имаме и запис од Иван Иерекар од селото Власто (денска Велестово) „по род Македонец“ (J. Pitra, Analecta sacra et classica specilegio Solesmensi parta, t. VI Juris ecclesiastici graecorum selecta paralipomena). Parissis et Romae 1891, col. 315. Во 1891 г., католичкиот Cardinal J. Pitra објавил 155 документи од Охридската Архиепископија, кога била дел од Епирската држава, од времето на Архиепископот Demetrius Homatian (1216-1235), каде што Македонците се спомнати преку 50 пати и се забележува дека тогашните Македонци се изјаснувале по народност како Македонци „To de genos Elkon ek Makedonon“ (D. Angelov, Prinot KJM Narodostite i Pozemleni Otnoshenja vo Makedonija pp. 11-12 et. seq.; 43). Ангелов, како бугарски историчар ја застапува теоријата дека Македонците се нарекувале така по територијата која ја населувале, но како историчар тоа негово тврдење е ступидно. Во тоа време, Охрид припаѓал на Епирското Царство и логично би било тие територијално да се наречат Епирци, но во Епир, како што покажуваат историските извори во 13 век живееле Македонци и така се наречени . Порано, Охрид припаѓал на Илирик, не на Македонија, освен за време на Самолиловото Царство, а подоцна потпаѓа под византиска тема Бугарија; територијалните имиња на Македонците се Бугари, Епирјани, Илири. Vo 17 i 18 vek imame zapisi od Makedoncite kako se chuvstvuvale i kako se izjasnuvale po nacionalnost i nema potreba od nekoi pishuvachi na ROMANI da zemame izmisleni raboti.
profa
quote:
Originally posted by komunist не знам за македонските "слави", но македонските СЛАВЯНИ биле това, което биле и ТРАКИЙСКИТЕ и мизийските славяни от 9 век и досега. А славяните имали истите корени со славяните, както и славяните имали исто така исти корени со славяните, разбра? Или ти е тежко, да? И си во право дека корените не го оправдува името на идентитетот туку общата история, култура, язик, институции, памет и сознание.......Но во случаят со славяните - И корените покрай се друго!
Oh znaci ti mislis deka Makedonskite Slavjani bile ustvari cisti Slavjani bas kako so i Bugarskite Slavjani "bile" cisti pa na taa baza Slavjan e ustvari slavjan? Znaci rabotava e sega "you wish" [:D] Jok! Pa nie i ne si licime be coek,osven tie do Blagoevgrad koi sto se i Makedonski Slavjani de. Pa Makedonskite Slavjani ili voopsto Slavjanite se na toa tlo dojdeno uste pred da se rodi BugARSKA NACIJA(ne e taka ili gresam?),i tie Makedonski Slavjani ostanale ko takvi se dur ne sme dobile republika i se rodila Makedonska nacija(eve da priznaam toa so mislam da ne se cukam u gradi sea) i od kaj sega tie Slavjani bile Bugari? A moze da zborime za Bugariziranje,toa da! Ne Stambolof,ne Stamboliski koj uste ne probal da ja prikluci Makedonija.Pa da si priznaam ,Makedonskite Slavjani segasni Makedonci i ne veruvam deka bile so nekoi idei za formiranje na svoja nezavisna drzava.Se sto se praelo, ta ne VMRO,ta ne IMRO,ta ne Avtonomna Makedonija bile Bugarski ili Probugarski elementi protiv Srbija ili pokasno Yugoslavija .Pa majka mu ako sme bile Bugari togas so k.. sme barale nadvor od Bugarija od 6 vek pa se do dvaesetiot? Kako mozevme nie da bideme Srbi za Srbite a vie na primer ne,zasto i vie ne? Deka Srbite znaea deka vie bevte Bugari i niso drugo osven Bugari pa nemozea nisto so vas neli? A nie "Bugarite" si ostanavme nadvor od granicite na Bugarija pa vie tolku vekovi hrabro se borevte da ne vratite,e pa fala! Mi se smaci od takvi propogandi i prikazni od nacionalni itoriciski knigi( go trefnav li ovaa) [:D] Steta so baba mi i dedo mi ne se zivi pa da vi gi nosev na kafe ili pa moze oni ke bea od tie "malkute" Makedonci so taka se osekale i razmisluvale?
Duhot na Vovata Za nekakvi "cisti" rasi glasove se slusat samo odkaj vas. Nie sekogas sme drzali deka sme mesavina. No pazi ovde. Cistiot metal ne cini. Za da dobies vistinski kvalitetni metali koi cinat da se koristat za koesto, moras da gi mesas. So ogin. Kako i nie me preku ogin i krv izmesani. Za da se stigne deneska do toa sto sme - jaka Bugarska amalgama... :) A tuka si vo golema greska: "Bugari togas so k.. sme barale nadvor od Bugarija od 6 vek pa se do dvaesetiot?" Nadvor ste bili odkinati nasilno samo vo krajot na 19-ot i vo dvadesetiot. Dokoga sme bili zaedno pod tursko, sme se smetali isto: Paisij - turkite popisi (Bulgar milleti) i uste mnogu drugi. Makedonkata saga se zafaka so Berlinskiot dogovor. "Kako mozevme nie da bideme Srbi za Srbite a vie na primer ne,zasto i vie ne?" Posto od 1878 Bugarija e nezavisna drzava. Edna od pricinite da ne ni napravat srbi ja kazuva edin anglijski voen oficir ovde: Search European History 'Splendid Fellows, Splendidly Led' In 1878, Bulgaria had no army. By 1913, it had one of the most formidable land forces in Europe. By David Johnson for Military History Magazine "On the eve of the First Balkan War, Bulgaria had been an independent nation for only 34 years. Its army had been created from scratch and had so little on which to build that in the first seven years after Bulgaria gained its independence in 1878, the senior positions in the army had to be filled by officers on loan from Russia. During 400 years of Turkish occupation, most Bulgarian males had been denied a military career, since Christians were not allowed to serve in the armies of the Porte. From 1878 on, however, military service was universal and compulsory--officially from the age of 18 until 46, though in practice it usually began at 20. Muslims might be exempted on payment of 20 pounds sterling, but few of them could afford to pay that sum. The field army was divided into the active army and the active reserve. For the infantry, the terms of service were two years in the active army and 18 years in the reserve--for all other branches, three years and 16. The reserve built up by that system became one of the largest of any European army, and it was of good quality; command was exercised by officers who had transferred from the active army, by young men who had passed the necessary qualifying examinations, and by sergeant majors who had served in the active army for 10 years or more. Every year, segments of the reserve were called out in rotation for the annual district maneuvers, which were followed by grand maneuvers at the end of September. When his service in the reserve was finished, a man passed into the militia, which, unlike the field army, could only operate inside Bulgaria's frontiers. The country was divided into nine military districts, each of which housed a division; each division was comprised of four infantry regiments in two brigades, two squadrons of cavalry, a regiment of field artillery, and an engineer battalion with telegraph, pontoon, railway, balloon and mining sections. A peacetime infantry regiment had two battalions--each made up of four rifle companies, a machine-gun company of two guns and a service company. On mobilization, two extra divisions were formed--the 10th, with two brigades, and the 11th with three. With the addition of reservists, the 72 battalions of the peacetime establishment expanded to 288 battalions of 1,000 men each; the basic machine-gun detachment doubled in size, from two 8mm Maxims to four. A rifle company numbered 270 men, plus eight pioneers; a regiment consisted of 70 officers and 4,550 men, of whom 4,000 were riflemen. The service company strength was three officers and 200 men. According to an Austrian military analyst, in 1909 the Bulgarian field army had a potential strength of 378,000 troops, and the militia 57,600. The backbone of the active army's field artillery was 81 batteries of Schneider-Canet 75mm quick-firing cannons, with a total of 324 guns. There were also 324 Krupp field guns in 54 six-gun batteries. The mountain artillery consisted of 54 Krupp guns in nine batteries; 36 Schneiders, also in nine batteries, and 54 older guns, possibly Russian or Turkish. There were nine batteries each of four quick-firing howitzers and five batteries each of six field howitzers, making a grand total of 858 guns in 176 batteries. In addition to the field artillery, the Bulgarians had three groups of fortress artillery; each group had two batteries and each battery four 155mm howitzers, with 12 munition wagons. Foreign observers at the annual maneuvers were always impressed by the skill of the mounted artillery drivers, who galloped into action at 15-yard intervals and turned the guns around before they were unlimbered. The cavalry was comprised of three Guard squadrons and 10 line regiments, of which the first four regiments had four squadrons each and formed a division. Regiments 5 through 10 had three squadrons each, and those 18 squadrons were attached in pairs to the nine divisional districts. At the beginning of the 20th century, Turkey still possessed large holdings in the Balkans, including all of what is now Albania and northern Greece, and the treatment of her Christian subjects there, especially in Macedonia, left much to be desired. In 1912, inspired by their hatred of Turkey and her oppressive rule, the Balkan kingdoms of Serbia, Greece and Bulgaria buried their old mutual enmities to form a military alliance. All three had territorial designs on European Turkey. For Bulgaria, ousting the Turks from the stretch of Macedonian coastline adjoining her southern border would give her access to the Aegean Sea and the fine port of Kavala. In northern Macedonia was Monastir, traditionally dear to Bulgarian hearts and full of pro-Bulgars. Just across Bulgaria's southeastern frontier, in Turkish Thrace, lay the glittering prize of Adrianople. In August 1912, the small independent Serb kingdom of Montenegro agreed to join the Balkan League, as the defensive alliance against Turkey was called. On October 7, following warnings from Sergei Dmitrievich Sazonov of the Russian Foreign Office about the growing danger of a Balkan war, the Western powers informed the League that they would not countenance action against Turkey or any change in the territorial status quo. On the very next day, however, Montenegro declared war on Turkey and set the Balkans alight. In Bulgaria, mobilization had been ordered as early as September 30, by the simple expedient of posting notices on public buildings and churches. Within 12 hours, the entire male population eligible for arms was on the way to the centers, aboard trains composed of anything from 45 to 60 carriages, traveling at 15 miles an hour. Civil traffic on the railways had been suspended some days earlier, but no trains had been allotted to particular units. No tickets were needed. Each train was crammed to its utmost capacity, not only inside but even on the roofs of the carriages. Each man had with him sufficient food, taken from his own home, for the journey. On the roads, long streams of country carts, drawn by bullocks or horses, poured in toward the centers. Although Bulgarian enthusiasm was intense, it was severely restrained; there was little singing or cheering. Among the foreign observers to witness the mobilization was a British colonel who was deeply impressed by the Bulgar soldiery. He described them as: "Fine, broad, deep-chested, hairy men, reared on sour milk and brown bread, with clear pale skins and resolute brown eyes. Splendid fellows, splendidly trained and led." The First Army concentrated near Harmanly, a small town close to the Turkish frontier, with the Second and Third armies and the cavalry division gathered at Yamboli. War was declared on October 17. On the 21st, the Third Army crossed the frontier and encamped on Turkish soil. On the 23rd, the Bulgarians launched a night bayonet attack on the Turkish trenches in front of Kirk Kilissa. Following the Bulgar-Serb war in 1885, it had been rumored that the Serbs had abandoned their trenches as soon as they heard the strains of the Bulgar national hymn, Shumi Maritza; whatever the truth of that, on October 24, the entire Turkish garrison of Kirk Kilissa retired. "General [Colmar Freiherr] von der Goltz said Prussian soldiers would take this place in three days," a Bulgarian officer remarked to a war correspondent. "We've done it in three hours." The euphoria lasted until the 28th, when stiff Turkish resistance was met at Lul? Burgas, and a prolonged and bloody battle developed. For a week the Turkish infantry endured murderous barrages from the Bulgarian artillery, but by November 3, they were in full retreat toward the lines of Tchataldja, the last line of defense before Constantinople, which lay only 30 kilometers to the south. he Bulgarian achievements up to this point were fairly summarized by a British war correspondent: "A nation with a population of less than five million and a military budget of less than two million pounds per annum placed in the field within fourteen days of mobilization an army of 400,000 men, and in the course of four weeks moved that army over 160 miles in hostile territory, captured one fortress and invested another, fought and won two great battles against the available armed strength of a nation of twenty million inhabitants, and stopped only at the gates of the hostile capital. With the exception of the Japanese and Gurkhas, the Bulgarians alone of all troops go into battle with the fixed intention of killing at least one enemy." All in all, the Bulgar soldiers would have been entitled to feel that the prophecy contained in a Bulgarian cradle song had been fulfilled. "The Turks came and the ravished me Because I was young and comely Sleep, my little one, sleep; Soon you will grow tall and strong And avenge your mother..." On November 17 and 18, the Bulgarians attacked the Tchataldja lines but could make no headway against them. Meanwhile, in the northern theaters of war, the Greeks had taken Salonica and the Serbs had won a victory at Monastir; the Serbs now sent strong forces of infantry and siege artillery to assist the Bulgars besieging Adrianople. Though not a fortress of the first rank, it had defenses that had been modernized by German military engineers; Shukri Pasha's 58,000-man garrison was comprised of six regular infantry regiments, three reserve divisions, five regiments of fortress artillery, two battalions of engineers, five machine-gun companies, one company of sapper/telegraphists and five squadrons of cavalry. On December 3, the siege was suspended when Bulgaria and Serbia both agreed to an armistice with Turkey. Eight weeks later, however, the fighting--and the siege of Adrianople--resumed under appalling conditions, with 6 feet of snow in the siege trenches and the temperature under 18 degrees below freezing. Some sentries in forward positions had to have fingers and toes amputated. The sick and wounded suffered agonies as the rough-hewn wheels of the ox carts jolted over rutted dirt roads to the field hospitals. Owing to the shortage of horses in Bulgaria, much of the army's transport was drawn by oxen and driven by civilians; the vehicles keeping the heavy guns supplied before Adrianople could only take six shells at a time, and the journey to the outlying batteries of siege artillery lasted six days each way, over a swampy plain inundated by the Maritza River. The weather improved in March 1913, and preparations for the final assault were begun, in accordance with a plan drawn up by the Bulgarian commander in chief, General Mikhail Savoff. Adrianople was defended by 53 battalions, 612 guns, 50 machine guns and extensive barbed-wire entanglements--the latter a formidable obstacle for the Bulgarian infantry in their thin sandals. The first phase would be a general attack on the Turks' advanced positions. Next, the Turkish commander had to be tricked into thinking that the main thrust would be made against his southern sector, because the key objectives were really in the northeastern salient of his defenses--the forts of Ai-Yolou and Aivas-Baba. To aid a surprise attack on those forts, the Bulgarian and Serb artillery in the eastern sector, of which the Turks were as yet unaware, would be kept masked until the last possible moment. At 11:30 on the night of March 23, General Nikola Ivanoff (Second Army) informed his subordinates, "The infantry will attack during the night of 24/25th March, at 3 in the morning." He knew that, in the moonlight, his men would be visible to the naked eye for 400 paces, and to binoculars for 600, so the advance would have to be rapid, barbed wire or no barbed wire. The advancing infantry would signal to the artillery with colored lanterns--white for "Carry on firing" and red for "Cease fire." At 1 p.m. on the 24th, the barrage opened, with the field guns targeting the Turks' forward positions, while the siege guns fired on the objectives allotted to them. Shukri Pasha had several reasons to expect Ivanoff's main attack to come from the south, where the heights of Kartal T?p? dominated the plain and the first line of defense. He knew that Ivanoff's headquarters and the 1st and 3rd brigades of the crack 8th Division were opposite his southern sector, and the terrific concentration of enemy artillery fire on it finally convinced him. Meanwhile, the 8th Division's 2nd Brigade was waiting with fixed bayonets to attack the forts in the northeastern salient, supported by three infantry brigades detached from the Tchataldja front--a total of 52 battalions, backed up by 112 siege guns, 72 field pieces and seven squadrons of cavalry. The assault on the forts was led by the 8th Division's 10th and 23rd regiments. Some of the barbed wire had been flattened by the barrage; what the Bulgar sappers had failed to cut, the infantry would have to cover with their greatcoats. The 23rd Regiment's advance was brilliantly assisted by Commandant Droumeff's mounted battery of "seventy-fives," which galloped into action under the muzzles of the Turkish guns and poured shrapnel onto the enemy trenches and onto a dangerous strongpoint. Ai-Yolou, the first of the two forts, was taken by the 3rd Battalion of the 10th Regiment at 1 a.m. on March 26th. Just after 6 a.m., the officer commanding the Aivas-Baba fort informed his sector commandant by telegraph that the Turkish guns on his front were destroyed, the gunners were lying dead, and Bulgarian infantrymen were entering his fort. He then destroyed the telegraph and shot himself. In this and many other sectors, the Turkish gunners had fought to the end; three successive teams had served the guns in Batteries 41 and 42, and all were lying dead in the emplacements where the Bulgarian shrapnel had caught them. No account of the taking of Adrianople can exclude the astonishing exploit of Colonel Genko Markholeff, the first Bulgarian to enter the place, leading his Guard cavalry squadrons with drawn swords through streets teeming with Turkish soldiery, pausing here and there to capture and interrogate a general; Markholeff posted some of his men on the Toundja and Maritsa bridges, detached others to protect the women and children sheltering in the Sultan Selim mosque, galloped on his superb Irish charger through vast empty corridors; he climaxed his performance by finally running the Turkish general to ground in the fort of Haiderlik and taking him prisoner. In grim contrast to so outrageously romantic an episode, Bulgarian sappers had been cut in two by Nordenfeldt guns as they tried to sever barbed wire, and a great concentric entrenchment in the southern sector contained the bodies of 730 Turkish soldiers, bayoneted to death there before dawn on the 26th. A graphic account of the Bulgarian infantry's predilection for the bayonet was written by an Austrian war correspondent. "When it came to realities the Bulgarian infantry raised their charging shout 'Na nos!' ('With the knife!' i.e. the bayonet), paying no regard to modern tactical theory. Four hundred paces or even more in front of the enemy's position, whole regiments in the firing line would rise up and hurl themselves upon the Turks in one irresistible rush, without pausing, without firing, and disdaining all cover. Each Bulgar longed to run his bayonet into the body of a Turk, and officers were powerless to control the excitement of their men. Even a regiment that was following in support would raise the wild battle cry and hurl itself upon the enemy, perhaps at the call of one of its sergeants, taking no notice whatever of the officers' orders to halt and lie down These attack methods of the Bulgarian infantry were in the highest degree responsible for the enormous losses the army had to suffer in this war." During one action in Thrace, as the Bulgarian infantry was preparing to fix bayonets, the preliminary command, "Pret na nos!" (Tuka e sgreseno – komandata e: "NApred na noz" a turcite misleli deka e norma: "Po pet na noz") repeated all along the line, was heard by the Turkish in the opposing trenches. "What are they saying?" Turkish troops asked a comrade who understood some Bulgarian. Mistaking the word pret for a number, pyat, he replied, to their horror, "They're saying, 'Five on each bayonet!'" Several French officers acting as observers in the First Balkan War mention the lethal sharpness of the broad-bladed Bulgarian bayonet, but the most penetrating comment on the war's weaponry came for the French military artist Georges Bertin Scott, who had noticed men in the trenches trying to protect their heads with shovels when they heard the sound of shrapnel. "One thing this war had proved time and time again," he wrote, "is that rifle bullets don't necessarily kill, but the use of shrapnel has profoundly changed battle conditions. This dense rain of mitraille riddles every inch of ground, breaking skulls, crushing brains, bringing certain death. In future the helmet will be no longer just a parade headdress, but a piece of defensive armor." With the taking of Adrianople, Bulgaria held all Macedonia east of Salonica, and all Thrace up to the Tchataldja lines. Three weeks later, Bulgaria signed an armistice with Turkey and the rest of the League followed suit. On May 20, representatives of the Great Powers assembled in rooms provided for them at St. James' Palace to apportion the spoils of war, and a treaty was signed on the 30th; but the presence of Greeks in Salonica and Serbs in Monastir goaded Bulgaria into further action. At the end of June, Czar Ferdinand secretly ordered General Savoff to move against Bulgaria's recent allies, and the night attacks went in on the 29th. The outbreak of this Second Balkan War gave Romania an unexpected opportunity to acquire some spoils for herself--she promptly invaded Bulgaria. Meanwhile, Enver Bey led the Turks out of the Tchataldja lines by forced marches and retook Adrianople. It was all over by July 30. Bulgaria's defeated regiments returned to a hero's welcome, marching grim-faced through the packed streets of Sofia. Contemporary photographs showed Czar Ferdinand and his generals riding at their head, on saddles and saddlecloths decked with flowers, the czar smiling broadly at the wildly cheering crowds. By the treaty signed in August, Bulgaria had to cede to Romania the fortress of Silistria and the ethnically Bulgarian southern part of the Dobrudja. For the next few years, at least, she was allowed to retain a part of the Thracian coastline and her access to the Aegean, but via the second-rate port of Dedeagatch instead of Kavala, which went to Greece. All the signatories looked on both treaties of the Balkan wars as mere scraps of paper that would only generate further conflict, and they were right. Bulgaria, the former prot?g? of Russia, now sought the friendship of Austria-Hungary. In 1915, the Bulgarians entered World War I and fought as allies of Austria-Hungary and Germany, and their once-bitter enemy, Turkey. This article was written by David Johnson and originally published in Military History Magazine August 1997. For more great articles be sure to pick up your copy of Military History." Ako go prochita toa pogore, ke razberes zosto ne sme srbi deneska. Toa ne e pisano od Bugarin a od voeni korespondenti na velikite sili (koi nikogas ne se ni sakali koj zna kolku). Kade bea antickite, so sarisite po vreme na ovie nastani? Cekaa 1944 mozebi :).
jingibi Бефте Татари, после пак Татари и сега сте бугарски Татари! [img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/mk/8/80/Bitola_Inscription.jpg[/img] БЛЖГАРИН РОДОМ..... И ВАШАТА НЕ Е ЛЕСНА...
Makedon Abe Tatar, ne ti e macho da lazhesh i lachesh...pa taa plocha e lazhna, isto kako i ruskoto KOPILE "bugarskata nacija"...I celata plocha e napishana vo redakcija od 14 vek, ne vo 11 vek...nekolku pati go postirav toa!
dejan lol grefce
Christian
quote:
сега сте македонски антики.
ova e stvarno za nesto,ama bukvalno nitu edno prasanje ili odgovor ne znaete nitu da go procitate nitu da go odgovorite kako sto treba. Mojot komentar bese
quote:
nema makedonski sloveni,samo Makedonci.
kade go najde zborot antiki jas ne znam.
jingibi kade go najde zborot antiki jas ne znam Македонци са сите жители на Македониjа. Вие исто сте македонци, ама нито сте Бугари, нито Срби, нито Грци, нито Албанци. Викат ви Macedonian Slavs па вие зборувате дека Словените са варвари со кои немате ништо. Е остана само Антики от Македониjа.
Christian
quote:
Викат ви Macedonian Slavs па вие зборувате дека Словените са варвари со кои немате ништо. Е остана само Антики от Македониjа.
ne znaci ako nekoj mene me vika Toshe deka jas Toshe ke se vikam a moeto ime e Zlatko. Koi se tie antiki od Makedonija?Vo Makedonija bea,ostanaa i ke bidat Makedonci nisto drugo. Eve edno prasanje:ako ovde na balkanov se naselile sloveni,togas koga i kako se naselija persijcite vo cela hrvatska.I zosto oni denes zboruvaat "slovenski" jazik?
jingibi Vo Makedonija bea,ostanaa i ke bidat Makedonci nisto drugo. А кои са потомци на теа жители на географската област Македониа во антиката и Средниот век? траките/10 племиньа/, илирите/5 племиньа/, пеонците/трако-илири, 5 племиньа,/ хелените / 1 племе / прото-бугарите/1 племе куманите, печенегите,вардариотите словените /5 племиньа римлjани Или сите сте потомци на /македоните/1!!! племе/ от регионот на Солун - надвор от 12 годишната ви држава?нема логика.
Christian
quote:
А кои са потомци на теа жители на географската област Македониа во антиката и Средниот век?
Javan, "From these the coastland peoples spread" eve od kade imaat poteklo Makedoncite Gen 10:2 The sons of Japheth: Gomer, and Magog, and Madai, and Javan, and Tubal, and Meshech, and Tiras. Gen 10:4 And the sons of Javan: Elishah, and Tarshish, Kittim, and Dodanim. Dan 8:21 And the young he-goat, the hairy one, is the king of Javan; and the great horn that is between its eyes is the first king; [img]http://www.whyprophets.com/images/noah2.gif[/img]
Duhot na Vovata Znaci sega za izstorija li zboruvame ili za Biblijata? Kade scetot e napraven za 6 denovi, kade mazot e napraven od kal a zenata od rebroto mu, i kade lugete ziveli po 900 godini :). Bravos!
Christian
quote:
Znaci sega za izstorija li zboruvame ili za Biblijata?
the bible is the best history book and it is very accurate of everything that ha happened.
skilar До 1944 година мнозинството од денешните „Македоници" се чуствуваа и нарекуваа само и единствено Бугари-вистината е дека „Македонската нација" беше провозгласена од Тито и неговите Скопски помагачи и со тоа се целеше постепено да се србизира кореното Бугарско население во Македонија
Christian
quote:
До 1944 година мнозинството од денешните „Македоници" се чуствуваа и нарекуваа само и единствено Бугари-вистината е дека „Македонската нација" беше провозгласена од Тито и неговите Скопски помагачи и со тоа се целеше постепено да се србизира кореното Бугарско население во Македонија
in your dreams only.