| Dali stvarno tolku loso e? | |
| dejan | Nekoj rodnini na majkami vo Amerika odlucile da se vratat nazat vo Makedonija, neznam dali da zhiveat...ama posle 10 godini se vratile. veke se tamu nekolku dena i se javivme da vidime kako se...se razocarale, sakale da se vratat nazat, nemale zborovi.....neznam, dali stvarno tolku loso e vo Makedonija?? Moze deka Amerika e po sredena zemja so sve pa za toa, posle tolku godini...ama ova veke po cesto go slusam 'se razocarav...blah blah' samo na decata im se svigja:p |
| Mara | Ај бе лошо[:D][:D][:D] Дејан...те лажат сите за да си останиш таму!!! Враќај се во рајов!!!![:D][:D][:D] Супер е! Има се! За тебе и една Мара, Мара ќе ти најде![:D][:D] Нема поубаво девојче од Македонче....[:D][:D][:D] |
| OooOo | Ne, ne e stvarno ... Dejane, ja mislam da si otvorish eden topik koj kje se vika 'Chudenje' ili 'Da se chudish' i odi si sekoj den tamu da se chudish. Stvarno ej ... ako ne sekoj, togash sekoj vtor den otvarash topik so naslov: 'Dali e ova vistina', 'Dali stvarno ova se sluchilo', 'Dali e ova', 'Dali e ona' ... chekam den koga kje otvorish topik 'Dali u Bardovci e stvarno ludnica?'. Sekoj den chitash novini, sekoj den chitash na forumov i pak prashuvash vakvi prashanja ... bog da chuva ;) |
| sirius | (Америка. Евтин хотел. Ноќ. Од прозорецот се гледа светло од светлечки реклами. На една маса шишиња од и со виски, шише ракија, празни лименки од кока-кола, празни кутии од цигари и кеси од сендвичи. Работи телевизор. На два кревета завртени кон телевизорот лежат Кирил и Мане. Кирил меша шпил карти. Мане со телекомандер менува канали. Двајцата се шарено облечени, со превртени безбол капи. Кирил станува. Зема едно шише.) КИРИЛ: Кај ми е ножето? МАНЕ: Да ти ебам ножето. Купи отварач. КИРИЛ: Пушти бејзбол. МАНЕ: Да ти ебам бејзболот. Само трчаат. КИРИЛ: Америка. МАНЕ: Да бе, да. КИРИЛ: Сакаш виски? МАНЕ: Цел ден пијам виски. КИРИЛ: Напиј се кока-кола. МАНЕ: Се подув од кока-кола. Ж’та ми се пие. (Гледа кон прозорецот.) Да ти ебам светлото. Знаеш што сакам? КИРИЛ: Што сакаш? МАНЕ: Да отерам некого во мајчина. (Ѕвони на копчето за послуга.) КИРИЛ: Немој да го заебаваш Џими. (Џими тропа на врата. Мане отвора. И двајцата се културно насмеани.) ЏИМИ: Good evening, Sir. МАНЕ: Џими? Кај си бе, Џими? Ќумбе. Да ти ебам мајката. Јес, Џими, слушај што ти викам. Да ти ебам живите, да ти ебам. Што се смееш бе, Џими, пичка ти материна? Да ја ебам малку сестра ти, а? Бива? Така насмеј се, да ти ебам с#232; по список, да ти ебам. Океј? Јес? Јес. Тенк ју. Бај. ЏИМИ: Have a nice day, Sir. МАНЕ (Ја затвора вратата.): Многу се нервирам. Само се смее. КИРИЛ: Па што го пцуеш? МАНЕ: Може ме пцуе и тој мене. Од кај знам? (Легнуваназад.) КИРИЛ: Мане? МАНЕ: Кажи. КИРИЛ: Не е добро да ги носиме парите со нас. Има многу Црнци. МАНЕ: Кирил? КИРИЛ: Кажи. МАНЕ: Светлово ми дупна памет. (Пауза.) Кирил? КИРИЛ: Кажи. МАНЕ: Да ти ебам светлото, да ти ебам. Дај ми го шишето. (Кирил му го подава шишето. Мане го зема и го фрла низ прозорецот кон светлечката реклама. Престанува да светка.) Вака е подобро. КИРИЛ: Како некој Црнец. Како можеш? МАНЕ: Ми можат нешто? КИРИЛ: Фрлај празни, да го ебам. (Пауза.) Кај нас светат само кандилца во црква. Луѓе се маваат со даски по глава да стигнат овде, тебе нешто ти свети. Не ти оди виски. Ж’та ти се пие. Да ти ебам ж’тата. Јас пола свет бос го прошетав да ми светне троа. Низ што с#232; имам јас поминато за да стигнам до овде. Ама, имало господ. Сега седам, лежам овде, во олимпот на светот, цуцам виски, имам пари и ме боли за с#232;. Ме боли за балканската трагедија и вековната борба на македонскиот народ. Ме боли дали некого го боли за мене. Кај ми е ножето? МАНЕ: Да ти ебам ножето. КИРИЛ: Дома мислат којзнае што правиме. МАНЕ: Ги лежиме парите на тетка ти. (Пауза.) Овде не знаат да живеат. Знаеш што сакам? КИРИЛ: Да ме отераш во мајчина? МАНЕ: Не. КИРИЛ: Сто долари? МАНЕ: Не. КИРИЛ: Двеста илјади долари? МАНЕ: Не. КИРИЛ: Не сакаш двеста илјади долари? МАНЕ: Сакам шкембе чорба. Сакам да затворам две кафани, една да искршам, па на шкембе чорба. Сакам посни сарми во петок, мрсни во сабота. Да седам на табуретка во маало со саати, да гледам како заоѓа сонцето. Со мал прст да не мрдам, сите да ги дупам во мозок. Да мириса на манџи. Да и’ купам на Зора леблебија, да и’ се бутнам во гаќи. Да фаќам врски по шалтери. Да го слушам Перо како ждрига по улици. Да ја видам Евдокија.. Fragment od Bure Barut D.Dukovski |
| intel | Добро[:D][:D] Клуч за сега, а ако се отклучи на сеир може ќе пишам нешто[;)] |
| vardarce | Iako gledam deka topicov e na seir, Dejan ke te prasam ozbilno. - Koga posleden pat si bil vo Makedonija? - Dali nekogas si bil vo Makedonija ili si roden vo Avstralija? - Kazi mi tie vasi rodnini od sto tolku se razocarale vo Makedonija? |
| dalila | quote:Ne, BE ne e[;)]..polosho e[:D] |
| ozonce | sirius, ova e super, od kade e izvadeno? |
| dada Sani | quote:Bure Barut |
| sisi | Vidis kolku e ovde dobro![:)] Duri i vo dramskite dela e zapisano i po svetov se glumi,xaxaxa...[:p] |
| intel | Tekst na Srpski: Momo Kapor-ISTINA PRAVA CITAJ I RAZMISLJAJ Postoji u zivotu naseg coveka u tudini jedan trenutak kada stvarno pozeli da vidi, makar nakratko, svoj zavicaj, kao da je u pitanju prva ljubav iz mladosti. Hrana mu postane bezukusna, ljudi kao da su od plastike, a zivot bez smisla.Za onoga ko to moze sebi da dozvoli, nostalgija kosta koliko i povratna avionska karta do Beograda.Na aerodromu nas covek kupuje bocu viskija u bescarinskoj zoni da je odnese starom ocu, ali cim ude u nas avion, a leti JAT-om, on je otvori."Sestro!" - kaze stjuardesi - "donesi molim te casu i dve kocke leda!"U kojoj bi to stranoj kompaniji mogao da stjuardesu zove sestrom i gde bi to mogao da dobije u avionu "Vesti", "Politiku" i "Novosti"? Nigde.Dok kapetan obavestava putnike da upravo ulaze u jugoslovenski vazdusni prostor, srce mu udara kao ludo. I oblaci su mu nekako poznati, i rida polja i meandri reka."Kakva zemlja!" - kaze susedu zemljaku. - "Pa ovo bi moglo da hrani citav Japan, a mi stalno duzni i gladni..." Zanimljivo, kada se avion spusti na pistu, jedino Srbi aplaudiraju pilotu kako je to izveo. Verovatno, duboko u sebi sumnjaju sve vreme da nas covek to moze i to tako vesto. Pravi "liz" , razumes! A sto je najlepse, na aerodromu svi puse! Mogao bi dim da seces nozem, pa da ga izvozis na Zapad. Pusi strogi carinik koji pregleda prtljag, pusi pilot i kopilot dok izlazi, puse stjuardese, furnja policija, puse taksisti sto hvataju musterije, puse oni sto cekaju svoje - milina jedna! Da zapali neko na frankfurtskom ili londonskom aerodromu mislili bi da je poludeo ili bi ga osudili na godinu dana zatvora.A, ovde, pusi barmen za sankom, puse deca, dimi cak i dezurni vatrogasac.I dok se vozi kuci u olupanom automobilu svog rodaka, koga jos samo boja drzi na okupu, nas covek uziva u svom povratku; jeste da je asfalt od prosli put propao,jeste da su kuce duz puta posivele, ali to je svejedno njegov grad. Otac i majka ostareli, a stan u kome je proveo detinjstvo i mladost nekako se smanjioi pohabao. Smestili ga u njegovu decju sobicu, pa mu krevet okracao.Gleda postere koje je lepio kao decak; Dzimi Hendriks i Bitlsi,gitara bez zica, fudbalska lopta, stare skije, knjige koje je nekad voleo...Podelio je poklone i popio deset kafa sa komsijama i rodacima koji su dosli da ga vide. I svi mu se zale. Jedni na male penzije, drugi na skupocu, treci ne mogu da plate struju, a neki opet ne mogu da nadu lekove.Kontejneri ispred kuce zatrpani dubretom, niko ne odnosi, konobari neobrijani, taksisti ogovaraju vladu i psuju na sav glas druge vozace, stare ljubavi zbog kojih je hteo da se ubije pretvorile se u debele ofarbane matrone - jedino je kevina sarma ostala ista i Sava sto se i dalje uliva u Dunav. Nekada elegantne ulice pretvorile se u buvljake iz Istanbula, a gradom krstare zlokobni crni dzipovi koje voze do glave osisani momci sa mindusama.Za koga god se raspita, ispostavi se da je umro. Neverovatno, koliko sveta je poumiralo! Na uglu kod stareskole video je svog profesora matematike iz gimnazije kako prekopavasadrzinu kontejnera. Nije mu se predstavio, a ovaj ga nije prepoznao.Piljio je u njega kroz stakla velike dioptrije.Tutnuo mu je u ruku stoevra i on se zaplaka i zamace iza ugla. Na televiziji su se davali stari americki filmovi. Elegantni mladi ljudi su na svim kanalima pricali o politici prekrstenih nogu. Hodnici njegove rodne kuce bazdili su na kiseo kupus iz podruma i zaprsku koja je kuljala iza svih vrata stanova. Nije mogao da spava jer se tavanica tresla od rada neke poludele masine za pranje vesa. "Kod nas je zabranjeno da se pere posle deset!", kazao je majci, a ona mu odgovori da je kod njih dozvoljeno prati posle ponoci jer je tad struja jeftinija. Skolski drugovi su mu ocelavili i ugojili se. Po kafanama se razmileli prosjaci koje kelneri izbacuju napolje. Gde god se zaustavi auto, na njega skace copor Cigancadi da pere stakla. Prava napast. U kafanama svi vicu; iskocile im zile na vratovima. Muzika preglasna, ne moze da se razgovara. Uz to, svi ga teraju da jede, kao da je iz gladi utekao. Za nedelju dana dobio dve i po kile. Morace to dobro da istrci kad se vrati kuci. Kuci? Zar ovaj grad nije njegova kuca? Ocigledno vise nije. A ona tamo na Zapadu? Ona sa travnjakom na koji niko nista ne baca, ona sa decom koja nisu naucila srpski i sa strogom besprekornom zenom koja ga neprestano hvata u balkanskim greskama? Sve ono za cim je godinu dana ceznuo, sada mu odjedanput smeta. A najvise mu smeta sto mu sve to smeta! Ko je on i odakle je, da se buni konobaru sto nema leda za pice i sto sve kasni, cak i godisnja doba? Pa nije njegov deda pravio onaj raj na Zapadu nego nemacki i svajcarski! A, njegov jadan i ovo kakvo je jedva nekako skrpacio Eto na sta misli nas covek dok se vraca kuci na Zapad. Oblaci su nekako drugaciji nego kod nas, a u njemu ni traga uzbudenja kao kad je sletao u Beograd. Na aerodromu tiho, kao da su svi pomalo mrtvi. Niti ko pije, niti pusi, niti se dovikuje, niti vas iko pretresa na carini i pita sta imate da prijavite. Nigde carinika, niti policajca. A nas covek dobro zna Zapad; ima ih vise nego kod nas, samo su nevidljivi. Ovde je svaki kucepazitelj policajac i svaka dokona baba na prozoru. Svaki komsija isvaki dubretar...Jedanput, tek sto je dosao u taj mali grad na Zapadu, strpao kesu punu dubreta u auto i bacio je u neku sumu na pustom mestu. Nije proslo ni nedelju dana, a na vratima se pojavio policajac. Vi ste bacili dubre u sumi, kazao je. Kako je utvrdio? Prekopalikesu i pronasli kovertu sa njegovom adresom. Platio najvisu kaznu. Uveli ga u red. Gde su oni nasi kontejneri gde svako baca sta hoce, najvise pored njih! I zna dobro nas covek dok se vraca kuci; nece proci ni mesec dana,ponovo ce pozeleti rodni zadah kiselog kupusa iz podruma i oblake sa rostilja, preglasnu muziku i upadanje u stan bez predhodne najave... Dojadice mu ovaj raj i ova sredenost, gde se ponekad covek mora da ustine za ruku da bi se uverio nije li vec pomalo mrtav. Tako mu je izgleda, sudeno, da zivi izmedu ta dva sveta, izmedu,uvekizmedu... Momo Kapor |
| Mufla | Дејан, моментало во МК е лошо!!! Шољата ми се расипа, неможам да одам ко шо требит :( |
| dalila | quote:[img]http://www.cheesebuerger.de/images/midi/frech/b030.gif[/img]aj, ne zboram nishto[:D] |
| mArInCe | AhaAHaAHAhaAHaahaaHA ostajte go Dejan, gadlivo choeche e... |
| suschestvo | Astralac: Dali stvarno tolku loso e? pa... JE!!!!!!!!!!!!!!!!! je, biro,..., JE! |
| mArInCe | dejan nemoj da si doshol vo makedonija ogan kje te izgorit begaj ostani si tamu kaj sho si zsh za lesno gadlivi lugje makedonijava ne kje da e.. |