| stojanov |
За присуството на Турците на Балканскиот Полуостров може да се говори уште од средината на седмиот век. Тогаш турски/туркофонски племиња(Кумани, Печенези, Вардариоти, Гагаузи и др) во големиот бран на преселби на племиња кои потекнуваат од јадрото на "Златната орда", во кои биле и словенските племиња, со некои свои ограноци се населиле на Балканскиот полуостров, односно доминантно на териториите на денешна Македонија.Овој податок не треба да зачудува, со оглед на тоа што станува збор за еден огромен конгломерат на различни племиња, со многу разлики во јазикот, во етнолошките елементи (со денешен јазик говорено-етнички разлики), но со една заедничка религиска матрица содржана во традициите на шаманизмот како рудиментарен облик на религиско мислење и практика.За одбележување е и тоа дека новодојдените племиња, скоро без исклучоци, за многу кратко време, се соочуваат со една моќна култура на Византија, со еден високо-организиран монотеизам/христијанство и во тек на нецели стотина години го прифаќаат христијанството,веројатно пред се, како резултат на одлуката за дефинитивно стационирање, а до која се дошло по соочувањето со поинаква географија, поинакво организации на вкупниот живот итн. Византиската империја, благодарение на империјалниот концепт на толеранција на етничките специфики, за разлика од Рим- каде што била присутна и религиската толеранција, за сите новодојдени била една голема топилница за религиите, во што од помош и била веќе одлично организираната и милитантна црква. Само специјалистичките студии на верските специфики и расколи на тоа време, можат да ги откријат трагите на старите верувања донесени од сибиро-азиските пространства, олицетворени во повремени реформистички амбиции, еруптирани до радикализам (богумилството како најизразит пример на реформизам кој прави обиди за интегрирање на пра-старите верувања и практика, донесени и запаметени-во траги, од сибиро-азиските пространства, израснал токму во овие простори). Новодојденото население, за разлика од затворениот систем на племето, своето секојдневие го гради врз поинакви узанси, со поинаква мобилност, а на крајот на краиштата и со меѓусебно мешање, за кое бездруго од помош биле феудалните државни организации на кои тие наишле, ги создавале, ги ширеле, ги упропастувале итн. Во услови на доминација на поинакви стандарди, од денешен аспект гледано, се случуваат парадокси од кој е најпрочуен оној со Самоил, за кој апокрифите тврдат дека е од семејство на ерменски трговци, факт којшто за тоа време е потполно безначаен, со оглед на тоа што верификацијата на нечии општествен статус секако се изведувала врз основа на вероисповеста, поседувањето на воена и економска моќ. И толку!
[img]http://www.eliznik.org.uk/RomaniaHistory/migration-map/patzinaks-emap.GIF[/img]
[img]http://www.eliznik.org.uk/RomaniaHistory/migration-map/cumman-emap.GIF[/img]
Значи, воглавно од почетокот на седмиот век па се до крајот на четиринаесеттиот век на просторите на Македонија ("сите три"-Вардарска,Пиринска,Егејска) населувањето било завршено, заокружено, а на просторите настанале, пропаднале неколку држави (Византија, Македонската-Самоиловата, Бугарската, Српската).Туркофонскиот елемент, во склад со вообичаената социјална динамика, мешајќи се со другите, останал само во траги, кои не претставувале каков било етнички, а особено не и религиозен факт, со оглед на генералната христијанизација. Воведов-приказна имаше цел да ја релаксира темата, од една , а од друга страна да ги обесмисли и обесхрабри сите видови на гротескна посесивност, покажувајќи дека подрачјево, како и сите подрачја во светот, е терен на интензивни движења на големи групи на луѓе (племиња, народи) и дека судбините не се одвиваат како во псевдо-романтичните бладања на "историчари", или пак "етнолози"
[img]http://www.eliznik.org.uk/RomaniaHistory/migration-map/bulgar-emap.GIF[/img]
Во некрополата "Млака" пред тврдината во Дебреште, Прилеп, откопани се гробови со наоди од доцниот 7. и 8. век. Тие се делумно или целосно кремирани и не се ниту ромеjски, ниту словенски. Станува збор наjвероjатно, за Кутригурите.
Ова протобугарско племе, под водство на Кубер, а како потчинето на аварскиот каган во Панониjа, околу 680 г. се одметнало од Аварите и тргнало кон Солун. Кубер ги повел со се*е и Сермесиjаните, (околу 70.000 на броj), во нивната стара татковина. Сермесиjаните биле Ромеи, жители на балканските провинции што Аварите ги заробиле еден век порано и ги населиле во Западна Панониjа, да работат за нив. На Кубер му била доверена управата врз нив.
По неколку победоносни судири со Аварите кои ги прогониле, Кубер со своjот мешан народ успеал да доjде во Македониjа. Од властите во Солун измолил дозвола тие да се населат во Прилепското Поле (Campus Kerameensis; Керамеиаи е античкото име за Прилеп). Властите од Солун им наложиле на Драговичите, како на наjблиски соседи, во прво време да ги помагаат Сермесиjаните во снабдувањето. [21]
From Wikipedia, the free encyclopedia.
Jump to: navigation, search
Khan Kouber (Кубер in Bulgarian, also spelled Kuver) was a Bulgar leader from the 7th century who belonged to the same clan as the Danubian Bulgarian khan Asparukh - they both were sons of khan Kubrat.
When Great Bulgaria collapsed under the attacks of the Khazars, Kouber lead one of the fractions of the Bulgar people from their former settlements in present-day Ukraine. The Bulgars led by Kouber travelled first to Pannonia and settled in the region of Srem, which was part of the Avar Khaganate. The Kouber was nominated by the Avars to rule over Srem as Avar vassal, but he started a rebelion against Avars, and, together with his people, moved from Srem around 680 AD and settled in the Balkans, in the Pelagonian plain in western Macedonia. There is not enough information about Khan Kouber and his people following the settlement in the western Balkans but Asparukh's son, Tervel, in the beginning of the 8th century, is said to have cooperated with "his uncles" from Macedonia.
By the early 9th century the lands that Kouber settled had been incorporated into the First Bulgarian Empire.....
Slavs and Bulgarian attacked from north and northeast to Byzantium in the time of Tzar Teofilo. They made a peace agreement in 815. Later, Byzantium settled 14,000 Turks near Vardar river and called them Vardariots or Vardar Turks. Them they extended their settlement region to the source of Vardar River. Their aim was to protect their country from Bulgarian and Slavic attacks. For this service, Byzantium gave Turks land, property, tax exemption as privileges. Teofilo settled these Vardar Turks among Slavic tribes in order to separate them.
Other than Turkish archives, some limited documents can also be found in the resources of Macedonia, Bulgaria, Serbia, Croatia, Hungary, Czech, Armenia, England and Germany. German traveler and historian Gustav Schumberger writes about this Turkish group, “This was a rough nation. But they protected Byzantium against attacks from the north of Danube River. Their benefit was so important. They stood as a wall, which was impossible to cross over. Byzantium did not take tax from them, on contrary, they paid them.”
Aram Andoryan says about Vardar Turks, “Coming to Europe Turks required refuge from Byzantium and settled along Vardar River. They were not Muslim. They changed their religion but not warlike traditions and nomadic life. They were perfect warriors and braves. Greek called them Vardariot. The Imperial Guardsmen were consisted of them. They were reliable and loyal guards.” Slavs applied suppression over Vardar Turks. All these were eventually Hellenized or Bulgarized....
From Wikipedia, the free encyclopedia.
Kumanovo is a city in northern Republic of Macedonia.
Еthymology
Kumanovo comes from the Cumans Turkic tribe who settled the area in the 12th-13th century.
|
| stojanov |
Turkic peoples
From Wikipedia, the free encyclopedia.
Turkic peoples are Northern and Central Eurasian peoples who speak languages belonging to the Turkic family of languages and which share in varying degrees, ethnic, cultural and historical traits. Even though many consider this term to be distinct from the term Turkish, growing use of term Turkish opposed to Turkic has been noted in the Turkish/Turkic world. Turkic languages belong to the Altaic language group and is one of the most geographically widespread in the world, spoken in a geography spanning from Europe to Siberia.
Turkic Roots
The term "Turk" was first officially used as a political name in the 6th century. Turkic nationalists claim that the expansion of proto-Turkic peoples across Eurasia involved the Scythians (Ishkuz), Xiongnu, Huns, Sarmatians, Khazars, Pechenegs, Alans, Cimmerians, Massagetae and other steppe populations. While some of these peoples may have represented, to some extent, a proto-Turkic or Turkic tribe or confederation, the majority are considered largely non-Turkic. Certainly in later times the Khazars and the Pechenegs were Turkic, but the Cimmerians, Massagetae, Sarmatians and Scythians are thought to have been Indo-European speakers.
Physical appearance
Some historians consider "Turkic" as a linguistic categorization rather than a strict ethnic characterization. This is unsurprising since Turkic peoples often differ greatly from one another in physical appearance, reflecting the abundant migrations, conquests and settlements across Eurasia. Therefore the already considerable problems involved in any racial classification are made much more difficult in the case of the Turks.
The majority of Turkic peoples, from former Ottoman lands to western China and from the Siberian plains to central Iran, seem to possess physical features ranging from caucasoid to Eastern Asian/mongoloid, in varying degrees. Some have very light features, including blue eyes and blondish or reddish hair, others are distinctly asiatic.
There has been much debate about the racial nature of the original Turkic speaking ancestors, with some presuming a "Ural-Altaic race" that shares predominantly caucasoid features at one end of the spectrum, and predominantly mongoloid features at the other. It is however widely accepted that Turkic roots are Altaic, i.e. originating in the Altay mountain region which spans present day Russia, China, Mongolia and Kazakhstan and it may be that they have less relation to the Uralic (eg. Magyar) peoples than previously thought.
Currently, large-scale detailed DNA research to establish genetic genealogies of Turkic peoples are scant. Evidently today a great number of Turks do not share this genetic phenotype. Genetic studies performed in four towns across modern Turkey have demonstrated the dilution of the Turkic strain. Only around 30% of those studied possessed a small gene marker relating them to a central Asian (i.e. Turkic) ancestor, yet all those studied were Turkish citizens.
|