Пеоните или пајоните
Ova vaka od pamet sto znam :-)
Titan
Kade se naoga/l toj grad?
procitaj go tekstot interesen e
, skroluvaj do vtorata mapa i klikni na nea da se otvori vo poseben prozorec. Zumiraj ja i baraj gi slednive toponimi:Reka Pontus, i gradovite: Astibus, Aestraeum i Orthopolis. Bylazora (ne e obelezen na ovaa mapa) se naogjal na pocetokot na rekata Pontus vednas pod Aestraeum. Na kartava sto e pred mene go ima na ovaa online ne e obelezan. Sega ne znam Pontus dali e denesna reka Strumica ili nekoja druga, treba sam da pronajdes
Pozdrav,
Titan
Пајонците биле племенска организација која го населувала најголемиот дел од Република Македонија, како и делови од териториите на денешните држави Бугарија и Грција. Информации за Пајонците има во делата на Хомер, Херодот и Тукидит кои ги споменуваат пајонските племиња Сиропајони и Пајопли, Добери, Лајаи и Дерони.По 550 г. пр. н.е. Пајонците станале особено значајна сила. Групирни во повеќе племиња, тие ја населувале областа која може да се лоцира од Грделичката клисура на север, до Пела и утоката на Вардар на југ, до реката Струма на исток и Пелагонија на запад, заедно со целиот тек на Вардар. Пајонците имале цврста племенска организација, што се потврдува и со појавата на пајонски племиња кои уште во втората половина на VI век и прва половина на V век пр. н.е. емитувале свои пари.
Цврстата племенска организација и зголемената моќ ќе овозможат Пајонците да превземат освојувачки походи. Таков бил нападот над жителите на Абдера, кој веројатно се одиграл пред Персиските освојувања и бил со грабежнички карактер, а за кој податици дава Пиндар во пеанот за Абдерите. Херодот раскажува дека Пајоните (од Струма), уште пред походот на Мегабаз против Тракија, некаде околу средината на VI век пр. н.е., го нападнале градот Перинт на Пропонтида нанесувајќи му голем пораз. Според некои научници за да водат војни со Перинт, Пајоните во тоа време требале да го држат тракиското крајбрежје .
Во текот на VI век пр. н. е. Персиското царство се јавува како нова воено-политичка сила на Балканот. По освојувањето на малоазиските грчки градови, следен чекор на Персија ќе биде освојувањето на матична Грција. Персијанците биле одлични стратези и вниметелно се подготвувале за секој воен поход. Поради фактот дека европските Грци практично неможеле да се победат, персиската граница требало да се прошири до таму да се поклопи со границите на грчките држави на море и копно. Според Херодот, Персискиот војсководец Мегабаз го покорил Перинт и тргнал со војската низ Тракија, па ги натерал сите народи да се покорат на Дариј. Во врска со овој поход, Херодот раскажува и за нападот над пајонските градови од страна на персиската војска. Походот се случува 511 год. пр. н. е., а целта на Персијанците била да се освојат Пајонците поради тоа што преставувале значителна сила, а не заради нивните убави и вредни жени како што раскажува Херодот. По овој настан пајонските племиња Сиропајони, Пеопли и оние што биле населени вдолж езерото Прасијада биле преселени во Мала Азија, од каде што околу 500 г. пр. н.е. со бунтот на Јонците против Персијанците биле вратени назад. По походот на Мегабаз, Пајонците биле ослабени па тоа го искористиле тракиските племиња Одоманти и Сатри кои се населиле дури до Пангајон.Пајонски кралеви
Сребрена тетрадрахма, ЛикејАгис (? – 359/8 год. Пр.н.е) е првиот пајонски владетел чие постоење е потврдено со историските извори. По неговата смрт во 359/8 год. Пр.н.е Филип II ја покорил Пајонија и наметнал вазални односи. И покрај формалната зависност на Пајонија од Македонија, на власт останала истата кралска куќа на чие чело стоел синот на Агис, Ликеј (ц.356-ц.340год. пр.н.е). Покрај историските податоци и епиграфски споменици, за Ликеј говорат и парите што биле емитувани во негово име. Всушност Ликеј е првиот пајонски владетел потврден во историските извори, кој ковал пари. Син и наследник на Ликеј бил Патрај (340/335-315 год. пр. н.е.), кој пак бил наследен од Авдолеон (315-286/5 год. пр. н.е.). Авдолеон највеке придонел да пајонскот кралство се доближи до развиениот хеленски свет и културата на државите на Александровите дијадоси. Во 289-88 год пр. н.е. тој ја снабдувал Атина со жито бидејќи Антигон Гонат го зазел нејзиното главно пристаниште, Пиреј. Поради таа помош атинското собрание му доделило граѓанско право нему и на неговите наследници, го одликувале со златен венец и му подигнале статуа на агората. Легитимен наследник на Авдолеон бил Аристон (286-85 год. Пр. н.е.), но тој бил нападнат од Лизимах и побегнал во Дарданија, а Пајонија и припаднала на Македонија. По наездата на Келтите на пајонскиот престол дошол Леон (278-250 год. пр. н.е., веројатно вториот син на Авдолеон, кој пак бил наследен од синот Дропион ( 250 - 3 деценија на III век). Дропион е последниот пајонски крал, а воедно и основачот на пајонскиот којнон (сојуз). По неговата смрт просторот на Пајонија го превзела Македонија, а северниот дел и припаднал на Дарданија.
Пајонски божества
Пајонците го почитувале сонцето како божество и го претставувале кеко мал круг поставен на долга рачка. Пајонските жени и принесувале жретви на божицата Артемида, која изворно можеби имала друго име, но поради сличноста во изворите е поистоветена со хеленската божица. Исто така бил почитуван и Дијалос, кој во изворот е наведен како "пајонски Дионис".
Пајонскиот јазик е малку истражениот јазик на античките Пајонци, чие кралство некогаш се простирало северно од Македон и во Дарданија и, во најраните времиња, во југозападна Тракија.
Од класични извори познати ни се неколку пајонски зборови:
monapos, монаипос, див бик
тил#244;н, вид на риба која некогаш живеела во езерото Прасиј
папракс, вид на риба која некогаш живеела во езерото Прасиј. Папракас, маш. акуз. мн.
Постојат наоди за ред антропоними (некои само преку пајонските монети), како и за неколку топоними (Билазора, Астибо) и неколку теоними (Дриал, Диал, пајонскиот Дионис), како и следниве:
Понтос, притока на реката Струмица, веројатно од *понктос, мочурлив;
Стобои (денешно Градско), има на град, од *стоб (спор. старопруски стабис „карпа“, старословенски стобору, „столб“, староанглиски стапол, „дирек“, старогрчки стобос, „карање, лоши зборови“);
Д#243;берос, друг пајонски град, од *деуб- „длабок“ (спор. литвански дубус, англиски дип);
Агриан, име на племе, од *агро- „поле“ (спор. латински агер, грчки агрос).
Класичните извори обично ги сметаат пајонците за народ, сличен со тракијците и илирите, со свој етнос и јазик. Атенеј го поврзува пајонскиот со мисискиот јазик, кој и самиот е малку истражен. Доколку ова е точно, тоа би значело дека пајонскиот бил анадолски јазик.
Од друга страна, пајонците од некоисе сметале за потомци на фригијците, што би значело дека пајонскиот припаѓа на истата група јазици како и фригискиот.
Современите лингвисти се нерешени за класификацијата на пајонскиот јазик, заради екстремната оскудност на материјали за него. Од една страна Вилхелм Томашек и Паул Кретшмер тврдат дека тој им припаѓал на илирските јазици, а од друга страна Димитер Дечев, тврди дека јазикот бил сроден на тракискиот.
Историските факти укажуваат на следните научни заклучоци:
прво, Пајонците биле доминантна племенска групација во источниот слив на Вардар кон половината на 6-от век пред нашата ера; второ, во тој период успеале територијално да се прошират сe до Струма, освојувајќи ја рамнината на Амфаксит, Крестонија и Мигдонија (денес, просторот северно од Солун кон грчко-турската граница), избивајќи на северното крајбрежие на Егејското Море; трето, како дел од нејзината воена кампања против Скитија, Персија ќе навлезе во споменатите простори триесетина години подоцна, поточно во 512 и 511 година п.н.е., поттиснувајќи ги Пајонците на северозапад, со што дошло до дефинитивно редуцирање на нивниот геополитички потенцијал; и четврто, Филип II веќе во втората година на своето кралствување, 358 г.п.н.е., ќе ги трансформира во статус на вазална зависност.
1.Види се дека 90% от териториата на вашата држава е била заселета во антиката со Пеонци /трако-илири/, а остатокот со чисти траки и илири.Там е било Пеонското царство со свои царе, парични знаци и армиа.
2.Знае се деко во денешно Пиринско са живели само траки. Там е било Одриското царство со свои царе, парични знаци армиа и т.н.
3. Известно е дека целата источна половина от денешна Егеиска Македониа е била заселета само со траки и е била дел от Одриското тракиско царство.
4.Експанзиата на Македоните е била временна и е по скоро износ на грчка култура, а не на големи маси ора.Колонизаторската армиа е била смес от траки, илири, грци, македони, перси и т.н.
5.Тиа /македоните/ са по касни придошлаци со неустановено потекло, а автохтонците са траките и илирите.
Вопросот е кои са потомци на траки и илири?
Кои са наследници на античките одриси, античките пеонци и нивните царства.
BALKANS AREA
Septentrioanl Balkanic would include Dacian, Thracian, Illyrian, Messapian, and Venet, and would have some similar isoglosses with Baltic and Slav.
Thraco-Illyro-Phrygians, settled on Balkan peninsula. It took place in the XXIIIth or the XXIIth century BC. Scientists believe
it was the time of linguistic unity of all Balkan peoples. Later they divided into two groups: Thraco-Illyrian and Thraco-Phrygian, the first spread to all Balkan mountains, Illyria, Pannonia, Dacia and parts of Italy, the second existed in South-East Balkans
and partly in Asia Minor. Modern Albanian means everything that left after the first group, whether it is the direct successor of
Illyrian language or just related to it.
The Illyrians were Indo-European tribesmen who appeared in the western part of the Balkan Peninsula about -1000, a period coinciding
with the end of the Bronze Age and beginning of the Iron Age. They inhabited much of the area for at least the next millennium.
Archaeologists associate the Illyrians with the Hallstatt culture, an Iron Age people noted for production of iron and bronze swords
with winged-shaped handles and for domestication of horses.
All the western part of the Balkan Peninsula was considered, until recently, inhabited by the Illyrians. Basing on the latest researches, some scientists distinguish Dalmatians and Pannonians from Illyrians, although their languages were close or just Illyrian dialects. They also make the difference between Istrians and Liburnians who are close to the Venetians, having lived in present Northern Italy.
Isolated Illyrian tribes deep into hinterland shared with the Thracian tribes the custom of tattooing their bodies and of offering
human sacrifices.
Sufficient is not known either of the language or customs of the Illyrians, by which their race may be ascertained. The most accurate
among the ancient writers have always distinguished them as a separate nation, or group of nations, from both the Thracians and Epirots. In the practice of tattooing their bodies, and offering human sacrifices, the Illyrians resembled the Thracians.
Paeones: They appear neither as Macedonians, or Illyrians, but professed to be Thracians.
Next followed the Paeonians, who occupied both banks of the Strymon, from its source down to the lake near its mouth, but were pushed
away from the coast towards the interior. (Strabo).
The origins of the Thracians are ambiguous, but has them coming into Balkans from Hungary and E Galicia. Possible connection with Ochre Grave culture. Herodotus (425 BC) would write: "The Thracian people is the most numerous one of the world; the Thracians have several
names, according to their specific regions, but their habits are more or less the same."
Now the Thracian race is the most numerous, except the Indians, in all the world: and if it should come to be ruled over by one man, or to agree together in one, it would be irresistible in fight and the strongest by far of all nations, in my opinion. Since however this is impossible for them and cannot ever come to pass among them,
they are in fact weak for that reason. They have many names, belonging to their various tribes in different places; but they all follow customs which are nearly the same in all respects, except the Getai and Trausians and those who dwell above the Crestonians. (Herodotus).
The Macedonians, owed their name, as it was said, to an eponymous ancestor; according to some, this was Macednus, son of Lycaon, from whom the Arcadians were descended (Apollod. iii. 8. § 1), or Macedon, grandson of Aeolus [son of Hellen and forerunner of the Aeolians], according to Hesiod and Hellanicus. These, as well as the otherwise unsupported statement of Herodotus of the original identity of the Doric and Macednian (Macedonian) peoples, are merely various attempts to form a genealogical connection between this semi-barbarous people and the rest of the Hellenic race.
The Macedonian is an Indoeuropean language that is near the Greek branch, but it is not a Greek dialect; in fact the proto-Macedonian
would be a siter language of proto-Greek, that would have evolved from a common Proto-Greco-Macedonian (that would have been
spoken in the first part of the second millennia BC).
The original region of the ancient Macedonians was the basin of the river Haliakmon. The oldest toponyms here are very similar
to the Greek ones. Numerous isoglosses connect the Macedonian language with different Greek dialects. This fact attests the genetic
identity of Macedonian and Greek. In the present writers opinion, ancient Macedonian is very closely related to Greek, and Macedonian
and Greek are descended from a common Greek-Macedonian idiom that was spoken till about the second half of the third millennium BC.
Of all discovered Macedonian words, some do not have cognates in Greek but do have them in other Indo-European languages such
as Thracian, Slavic, and Italic. That could be produced by a blend of a Pelasgian language (Greek-like) with a Thracian/Illyrian/Italic invasor language.
http://www.lhhpaleo.religionstatistics.net/LHH%20balkan%20ellas.html
od vkupnata populacija. Za razlika od Bugarija kade shto e najprisuten zapadnoevropskiot gen R1b-
M173• so 17% i Slovenskiot gen R1a-M17 so 15% ,vo Makedonija najprisuten e genot I1b*
xM26)-P37 koj e nad 37% prisuten vo vkupnata populacija ili nad 65% od Makedoncite denes se starosedelci na Balkanot koj vodat poteklo od predglacijanoto skrivalishte i koj se naselile ovde nekade pred 20 000 godini.Vo Makedonija ima i 15% od vkupnata populacija Sloveni(Najverojatno Avari),6% ima od Indijskite geni najdeni kaj Vlasite i Romite i ima nad 5% na geni so Bazna starost identicni na najstarite geni kako genite F,K i G.
Taka da ako se gleda nekoja vrska denes Trakite bi bile onie so zapadnoevropski geni kaj Bugarite.Takvi geni ima i vo Makedonija no nivniot procent e 5%.Genetski Trakite i Ilirite se razlichni.Tie se doseleni od dva razlichni pravci i so dve razlichni kulturni vlijanija.Najgolem nositel na genot na Ilirite se Albancite na Kosovo i vo zapadna Makedonija.Makedoncite se genetski najstar narod zaedno so Bosancite,Hercegovcite i Hrvatite.Pomladi narodi se Albancite i ushte pomladi se Grcite koj doshle najdocna od site.Toa se gleda na sekoja genetska karta.
Apsolutno kartite koj gi prilozvish se i zastareni i ne se vo sklad so istorisko-arheoloshkite ispituvanja koj pokazaa deka Makedonskiot substratum se protega na zapad se do Ohrid,a genetskiot kod na Dinaroidi sigurno go zafakja celiot Mijachki kraj 100% taka da i severnata granica ke mora da se redefinira.Makedoncite kako etnos moze da se definira kako zdruzhuvanje na poveke paleobalkanski neilirski pleminja pri sto Peoncite bi bile poslednite koj se otkazale od svojata plemenska suverenost.
Кои са наследници на античките одриси, античките пеонци и нивните царства.
In the early fifth century BC, Strumica was densely inhabitted by Thracian (Paionian) tribes, due to which it was called Paionia, which is its oldest geographical and historical name. The Paionian tribes (the Dobers, the Astrai, and the Iorians) settled in this area approximately 2,500 years ago. The Astrai settled in the city of Astraion, which was situated in the upper course of the Strumica River, on the same place where the present city of Strumica is situated or in its vicinity.
During the rule of Phillip II and Alexander the Great, the Strumica region, with some exceptions, remained outside the borders of the flourishing Macedonian state. The Paeonian tribes lived either autonomously or semi-autonomously until the coming of the Romans on the Balkans. Though practically never subdued by the Macedonian emperors, due to the similarity the Paeonian tribes mingled with the Ancient Macedonians.
Во Вашата книга за Александар се наведува дека тој често се борел со племето Пајонци. Од друга страна, Пајонците од некои македонски научници се сметаат за најкарактеристични претставници на античко-македонскиот етно-супстрат. Зошто Александар би бил толку непријателски расположен кон "своите", а помалку со Грците, за кои ние сметаме дека му биле туѓи?
Проф. Тупурковски - За мене е ирелевантна тезата за квалитетот на партиципацијата на Пајонците во т.н. античко-македонски етносупстрат како најкарактеристичен, затоа што тој научно не може да се докаже.
Map of the Macedonian kingdom.